Onder het motto, schrijf van ja af. 11 weken zijn voorbij gevlogen maar ook weer niet. Het voelt raar, dubbel, heb je gefaald? Dat laatste denk ik, als ik het mag zeggen. Niet….maar die mij beter kent weet dat ik mij schuldig voel als ik even niets doe. Dan krijg ik de drang dat ik iets moet doen, waarom? Geen idee, zit in mij. Die 11 weken was een achtbaan van emoties. Ik denk wel voor iedereen, ondernemer, mens, familie.
Je maakt je zorgen. Van alle kanten komen “doem scenario’s” landen gaan op slot. Wetenschappers, doctoren, virologen, corona deskundige, alles vertelt een ander verhaal. Iedere tv zender wil het laatste nieuws gebaseerd op feiten of niet, het gaat tenslotte om de kijkcijfers.
De lokale viroloog, de Facebook viroloog, de oudjes op de bank viroloog. Allen weten zij het, de complottheorieën beginnen. Nog even en die wordt werkelijkheid, phone home. Het was en is allemaal lastig in te schatten. Het is deels onbekend terrein, waar leg je de grens van de offers?
Samenleving gaat deels kapot, dat is een feit. De ikke mentaliteit is de nieuwe trend aan het worden. Daar waar in het begin nog iedereen voor elkaar klaar stond begint het heel snel af te zwakken en dat is jammer.
De economie, tja, gelijke monniken gelijke kappen maar dat is een fabeltje. De ene krijgt een vergoeding, de ander niet. Je mag wel naar onze bekende bouwmarkten maar niet naar een verzorgingshuis.
Waar in het begin nog je karretje wordt schoongemaakt, nu pak je eigen doekje maar. De supermarkt en de bouwmarkten maken grote omzetten, in mijn ogen is dat karretje schoonmaken dan ook een stukje service (of het helpt laat ik in het midden). Het stukje gebaar wat telt maar dat interesseert de filiaalmanager niet, omzet net als kijkcijfers. Je mag niet naar het verzorgingshuis terwijl er genoeg middelen mogelijk zijn om op afstand je dierbare te zien. 11 weken achter het raam zitten, je moet er niet aan denken. Wat gaat er in deze mensen om, wat geeft het voor een mentale schade aan de familie?
Maar goed, er komt verandering, wij (horeca) mogen open. Gelukkig want het werd zwaar, financieel maar bovenal emotioneel. Tussen de oren, denken denken denken. Je moet tenslotte positief blijven want zoals eerder geschreven, mensen komen voor het plezier naar je zaak en dan hebben ze geen zin in een negatief imago. Je mag en moet uiteraard je eigen mening hebben maar de toon maakt de muziek zullen wij maar zeggen.
Wij, mijn gezin en het team zijn blij dat er weer deels regelmaat komt. Wij hebben veel mogen doen, voor een ander, voor de ondernemers, collega’s, de “draai avonden”, de sjteunpoal actie, de 1,5 meter Zietsong, Joost, Enzo en Raymond, het boekwerk, het pronkstuk van Kjell.
Dit heeft ons door de 11 weken heen gesleept. Het is een gevoel van dankbaarheid, een gevoel van samenhorigheid, een gevoel van….je staat er niet alleen voor in deze steeds meer wordende “ikke” maatschappij. Wij zullen ons ook voor de toekomst blijven inzetten voor de medemens en de collega’s. Waar wij hulp kunnen bieden doen wij het graag.
Wail dat is os kirchroa….en os welt…tsezame sjterk!!!!
Jrus unge entertainer mit zieng familieje en top team!
