Achter de schermen zijn wij bezig met diversen activiteiten voor de medemens en projecten om de herinneringen van deze tijd vast te leggen. Een van deze projecten is een boekwerk. Een boek met verhalen van de gewone mens die deze Corona crisis op haar of zijn manier mee maakt.
In de werksfeer, huiselijke sfeer, vriendenkring en noem maar op. Hoe ga je hiermee om, wat brengt het in jou en je naaste teweeg? Het doel is om het nageslacht en de huidige mens dit nooit te laten vergeten. Schrijf je verhaal en stuur het naar e-mail adres watefes@gmail.com . Met de “winst” van het boek zullen goede doelen in Kerkrade gesteund worden.
Een van de ontroerende verhalen is onderstaand, van Edith Ramaekers, een voormalig collega van de Markt (in overleg mag ik dit plaatsen).
‐-‐———————————————————-
Mijn verhaal…
Ik merk dat er vele zijn die geen idee hebben. Dit komt voor een groot deel ook omdat ik me groot heb gehouden. Dus even een paar antwoorden……….
Ja! Alles wijst erop dat ik dat stomme virus heb. Na de carnaval flink ziek geweest. Paar dagen 40+ koorts, pijn op borst en rug, hoesten, en benauwd.
De dokter/GGD vroeg of ik in risico gebied was geweest. Ja, boodschappen gedaan in Gangelt. De GGD gaf aan dat boodschappen doen geen kwaad kon. (toen wisten ze waarschijnlijk niet wat ze nu weten). Dus: Ziek maar goed uit.
En toen? Na 2 weken voelde ik me beter, nog niet fit, maar omdat de GGD had aangegeven dat het geen COVID-19 kon zijn, ging ik weer op pad. Een week later ging het mis.
Hoezo mis? Geen koorts, ik bleef rond de 38 hangen. Maar ik kreeg geen lucht, zinnen maken kon ik niet. Naar de wc gaan was een dagbesteding geworden. Ik was angstaanjagend benauwd. Alles deed pijn. Slapen kon ik steeds maar even. Het hoesten overheerste, het gevoel dat ik stikte omdat ik in het hoesten bleef hangen was vreselijk en zorgde voor nog minder lucht.
Wat deed de dokter? Niets, alleen telkens weer alles controleren, want ik kon het nog wel alleen redden. Maar de boodschap bleef: Blijf rustig en als het niet meer gaat, bellen, dan brengen we je naar het ziekenhuis. Dat wilde ik niet, maar van de andere kant… dan kreeg ik wel weer lucht. Nee, niet aan toegeven, ik ben sterk.??
Gelukkig kreeg ik wel Codeïne, dit verminderde de hoest, waardoor ik iets meer rust kreeg.
Ben je getest? Nee! Idioot, maar waar. Zolang ik het thuis kon redden en niet in het ziekenhuis kwam was er geen noodzaak om te testen. Heel krom, maar dat zijn de richtlijnen en ergens begrijpelijk.
Ja! De beelden op social media en tv… zo was het bij mij ook, maar ik was thuis. Ik hing (nog) niet aan de apparaten. Al die beelden maakte me doodsbang, want het kon nóg erger.
En Riff dan? Riff was bij papa, daarna bij OpaOma. Wat enerzijds risicovol was voor Opa Oma, maar anderzijds kon hij ook zeker niet bij mij zijn en papa moest gewoon werken.
Dit gemis is tot op de dag van vandaag eigenlijk nog het ergste van alles. Ik kan hem niet achter het behang plakken, ik kan hem geen kusje geven voor het slapen gaan, geen kussengevecht en geen knuffel als hij verdrietig is. Vandaag al 3 weken niet. ?
Nog steeds niet? Nee, omdat ik nog steeds een vervelend hoestje heb, is er een kleine kans dat ik het virus alsnog kan overbrengen. Als Riff ziek zou worden kan hij nergens meer terecht en ik kan niet volledig voor hem zorgen.
Waarom niet? Je hoeft toch alleen maar wat te hoesten? Klopt, echt ziek ben ik gelukkig niet meer, maar mijn lichaam doet het niet meer zoals ik zou willen. Ik ben doodop. Kleine dingen zoals douchen of naar de brievenbus lopen putten me uit. Ik ben doodop en snel buiten adem.
Je gaat wel weer naar buiten? Klopt, dat mag, met in inachtneming van de algemene maatregelen. Na 100m sta ik stil, moet ik op adem komen. Ik voel me een oud vrouwtje. Rollator is welkom ?
Dus eigenlijk valt het mee en ben je er goed vanaf gekomen? Ja, zeker! Het kan veel en veel erger. Ik ben ontzettend blij dat het hierbij gebleven is. Maar het was vreselijk, ik ben zo bang geweest en eenzaam. Maar zolang ik niet in het ziekenhuis lag, was het ok en waren er mensen die het erger hadden, dus hielt ik me groot.
En nu? Nu begin ik langzaam weer wat dingetjes voor het werk te doen. Probeer ik elke dag wat in het huishouden te doen en ga ik een stukje lopen.
Ik vraag me elke dag af hoe lang het duurt voor ik weer fit ben en de dagelijkse dingen kan doen zonder te puffen. En… Wanneer mag ik Riff weer knuffelen.
Edith
April 2020
