Vandaag hebben wij ons ligbedje gereserveerd bij Porto Marie. Het strand is helder…..het zand wit….net als in de film. Er zijn “betonnen ballen” op diversen plaatsen in de zee geplaatst om het “koraal” en de vissen meer terrein te geven. De zee is een soort van dubbel rif, als je verder de zee in gaat wordt het wat dieper…..maar die ervaring gaan wij maar niet meer doen….een keer “bijna verzuipen” is genoeg…..volgende week moet er weer gewerkt worden.
Het is een “local” strand, in de middag is het al een stuk drukker. Je krijgt een beetje het “Nederlanders” effect, het koelbox syndroom maar dat is ook begrijpelijk. Alles kost geld en de lonen in Curaçao zijn niet al te rooskleurig. Wat wel opvalt, de maatvoering van het kleedgoed. De een heeft het bedekt en de ander heeft een vetertje. Mooi om te zien maar om in de termen van de zee te spreken, sommige “koralen” kunnen beter meer beschutting zoeken.
En gisteren ook weer een mooi gesprekje opgevangen. Je ziet natuurlijk mooie “lichamen”, de mannen gespierd en wetende van, ik ben een hunk (voor hun gevoel) en je hebt de mama’s die met een kindje rondlopen en ram strak in het pak zitten. Tijdens het dobberen vat je het gesprek van die twee op….
Poeh….dat vult….ja schat….die cappuccino was bijna een lunch. Wij hebben maar niet gezegd dat Marcel een portie saté met cola had gehad. Gelukkig maar want anders waren er te weinig calorieën voor zijn zwemkunsten tijdens het “verzuipen”.
