Het is weer een tijdje geleden dat ik van mij “afgeschreven” heb en vandaag wil ik het toch even met jullie delen. 9 weken is het alweer en dat voelt raar. Wat is 9 weken op een mensenleven? Wat zijn 2 maanden en iets meer in een jaar? Wat zijn 63 dagen van de 365 in totaal?
Voor een werknemer is dat niks, een soort “royale” vakantie maar voor een werkgever voelt het anders. Je bent machteloos. Je krijgt van de overheid “als je de regeltjes” goed hebt €4000,-. Aardig en dankbaar, want er zijn werkgevers die krijgen niks maar 9 weken overbruggen is een ander verhaal. Kosten lopen door maar goed, daar komt de kracht van een ondernemer kijken. Innovatief zijn, worden en blijven.
Het is ons goed gelukt, tot nu toe. Veel steun hier in van onze gasten, vrienden mogen ontvangen. Dat geeft je moed en hoop.
Maar naarmate de tijd verstrijkt wordt het voor het gevoel ook lastiger. Je wilt iets betekenen waarvoor je iets krijgt. Daarom heet het ook werk….gever….je geeft iets waarvoor je werkt.
Die mij een kennen weet dat ik niet graag ontvang, wil er altijd iets voor terugdoen en dat is moeilijk. Je kunt weinig, de bierpakketten zijn leuk geweest maar ik voel mij niet prettig om dan de hoofdprijs te vragen. Wij vullen het maar iets meer, dan heb ik nog enigszins een goed gevoel, marge technisch niet altijd even goed. Maar dat ben ik, wij zien het op de grote hoop wel goed komen.
Wij gaan misschien de laatste twee weken in, hopelijk! Ik zelf ben op het punt gekomen dat ik niet meer weet wat je moet geloven. De Facebook vrienden die deels op alles en iedereen die maar een mening heeft over het Corona virus een fel oordeel heeft, in de negatieve zin wel te verstaan. Wat brengt je dit? Wat drijft je naar deze kant toe, wat is de reële oplossing dan? Zeker, het zal denk ik deels overtrokken zijn.
Je wordt moe van de talkshows waar de ene dit zegt en de andere dat. Daarbij kijkend dat er geen eenheid wordt gevormd. België de grens dicht, Duitsland de horeca open en wij er tussen in hangend. Maar dan nog, van dat negatieve doemdenken wordt de wereld er niet mooier op. Deels aanpassen zullen wij moeten.
Daar in het begin nog iedereen voor elkaar klaar stond, samen sterk, is nu nog maar weinig van over. Een deel denkt enkel en alleen aan zich zelf, ook een groot deel ondernemers. En dan denk je weer, waarom, de tijd? Wat is 9 weken op een mensenleven? Wat zijn 2 maanden en iets meer in een jaar? Wat zijn 63 dagen van de 365 in totaal…
Hard is het zeker maar als je iets doet voor een ander, onder het motto, wie zaait zal…. Een lief woordje, een knuffel op afstand, een helpende hand, een kleine envelop als je het kunt missen.
Ik hoop dat 1 juni weer een beetje licht geeft voor de werkgever. Die met zijn team staat te popelen om aan de slag te kunnen met de regeltjes in acht. En laten wij daarbij het voor elkaar klaar staan nooit en te nimmer vergeten. Ook als misschien weer over een paar jaar de spreekwoordelijke “gouden bergen” voor sommige niet hoog genoeg zullen zijn.
