Vandaag een terras bezoekje mogen ontvangen van twee dochters met hun vader. Nietsvermoedend zaten zij op het terras met vaders die in de rolstoel zat. Ze kwamen binnen afrekenen en zagen de vele foto’s van vroeger en de vraag kwam of vaders met de rolstoel naar binnen kon komen. Uiteraard geen probleem, beetje schuiven en rollen maar. De vader, inmiddels op leeftijd werd emotioneel. Ruim 30 jaar was hij uit Kerkrade weg, en bij het zien van de vele foto’s kwamen de herinneringen en tranen.
Toen de vraag van de dochters kwam of ik Limburgs dialect kon spreken…..in onvervalst Kerkraads het gesprek aangegaan met dhr. Strolenberg, tranen vloeide…..wat e jeveul….de dochters waren verbaasd van het taaltje en wat hun vader dan ook sprak, zij verstonden er niks van maar de vader des te meer. Met de nodige tranen van vaders en mijn kant namen wij afscheid. De dochters bedankten zich voor het prachtige cadeau….een spontaan bezoekje met zo veel meer.
En dat lieve mensen is het gevoel waar je het voor doet, dankbaarheid, gevoel ….. Geen gesprekken over corona met al haar facetten, nee, gewoon over vroeger, het heden en het verleden van onze mooie stad Kerkrade.
‘T is en bliet ‘t sjunste op de welt vuur inne kirchoadsjer….me ken waal inne oes Kirchroa hoale maar noeëts ‘t Kirchroa oes inne❤❤❤
‘T jeet uch jod uch alle….. hod van ‘t leëve, ‘t kennziech allenui flot endere❤
