Het is bijna een schilderij


Voordat het weekend begint nog even een goed stuk lopen, weer alles laten bezinken en proberen te blijven relativeren. 

Maar het relativeren wordt steeds lastiger. Met de demonstratie van het overlijden van een Amerikaan in Amsterdam, een drukte van jewelste en het balletje rolt door naar andere steden en in de wereld. Het “mondkapje” doet wonderen. 1,5 meter telt niet met een mondkapje. ze staan op elkaar maar nu is het de frisse lucht die waarschijnlijk voor geen belemmering zorgt?  De frisse lucht doet inmiddels wonderen. Waarom dan nog met twee vreemden maximaal naast elkaar op het terras? Ze komen met 4 aangelopen, hebben thuis gezellig de barbecue aangegooid maar op het terras moet het uit elkaar (en zo kunnen wij nog meer theorieën opnoemen).

Het vliegen schijnt geen verspreiding te veroorzaken. Een nuchter mens vraagt zich af, hoe is het virus dan vanuit China over de wereld gekomen? Met de boot?

Er zijn teveel vragen en te weinig antwoorden. Niemand weet het of beter gezegd, iedereen weet het maar ook weer niemand. De complottheorieën steken de kop op. Sjef Diederen heeft het al een lange tijd in zijn tekst verwerkt.

“Den eine wil dit en d’ ‘n andere dat
Soms moste ‘t nog kriege of hubste ‘t gehad
‘T Is sjravele en sjoefte, belangriek is geld
Mer gezond zin is mier waert hie op dizze welt”

Geld regeert de wereld en gezondheid is het belangrijkste wat telt. Maar er moet omzet gemaakt worden, de huur, de lasten, het wordt niet “even” stopgezet”. Mensen moeten weer de draai vinden, een deel wil het en een deel niet. Is ook geen probleem, voel je je er niet prettig bij? Blijf dan thuis en een ieder respecteert je mening en daarmee je gezondheid maar met deze variant van verschillende theorieën is niemand gered.

1,5 meter is bijna niet te realiseren in de horeca, laat staan in andere beroepen. Mogen de heren die het bedenken eens in de praktijk komen uitvoeren. Ik geef ze graag een plekje achter de bar. Zelden heb ik de wereld zo verdeeld gezien, in verschillende opzichten. Van de samenhorigheid die in het begin van de COVID-19 de kop op stak is nog maar weinig over en zal enkel maar voor meer ikke mentaliteit gaan zorgen.

Ik ga wekelijks een column schrijven. Waarom? Afschrijven doet goed onder het motto, dat zouden meer mensen moeten doen. Dan is misschien de frustratie en ergernis iets minder. Het geeft je een vorm van ontspanning, en dat is prettig. Het spreekt voor zich dat dit niet ieder mening is en uiteraard reageren mag maar wel ten alle tijden in gepaste vorm.

Ik ga verder lopen en het team gaat u een mooi weekend verzorgen in ‘t Woeëntsimmer van d’r Maat. Want dat is ons vak en onze passie. Je komt voor de ontspanning naar ons. Een lach, een traan, een knuffel, de domme praat en lukt de 1,5 meter dan ook eens even niet. Het is niet anders, de mens is ook maar een mens…..gelukkig.